اختلال طیف اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم (Autism spectrum disorder) یک ناتوانی رشدی است. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دارای یک تفاوت شناخته شده مانند یک بیماری ژنتیکی هستند. علل دیگر هنوز مشخص نیست. دانشمندان بر این باورند که دلایل متعددی برای اوتیسم وجود دارد که با هم عمل می‌کنند و راه‌های معمول رشد و پیشرفت مغز را تغییر می‌دهند. ما هنوز چیزهای زیادی در مورد این علل و نحوه تأثیر آنها بر افراد مبتلا به این اختلال نمیدانیم.

افراد مبتلا به اوتیسم احتمالا روش رفتاری، ارتباطی، تعاملی و سبک یادگیری متفاوتی نسبت به اکثر افراد دیگر دارند. اغلب مورد خاصی در ظاهر آنها وجود ندارد که آنها را از سایر افراد متمایز کند. توانایی های این افراد می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. به عنوان مثال، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مهارت های مکالمه پیشرفته ای داشته باشند در حالی که برخی دیگر ممکن است در صحبت کردن بسیار ضعیف باشند. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم در زندگی روزمره خود به کمک زیادی نیاز دارند در حالی که بعضی از آنها می توانند با حمایت اندک یا بدون هیچ حمایتی کار و زندگی کنند.

اوتیسم  قبل از 3 سالگی شروع می شود و می تواند در طول زندگی فرد ادامه یابد، اگرچه علائم ممکن است در طول زمان بهبود یابد. برخی از کودکان علائم اوتیسم را در 12 ماه اول زندگی نشان می دهند. در برخی دیگر، علائم ممکن است تا 24 ماهگی یا بعد از آن ظاهر نشوند. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم تا حدود 18 تا 24 ماهگی مهارت‌های جدیدی به دست می‌آورند و به نقاط عطف رشد می‌رسند ولی بعد از آن مهارت‌های جدید را به دست نمی‌آورند یا مهارت‌هایی را که قبلا داشتند از دست می‌دهند.

از آنجایی که کودکان مبتلا به اوتیسم به نوجوانان و بزرگسالان جوان تبدیل می شوند، ممکن است در ایجاد و حفظ روابط دوستانه، برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان، یا درک رفتارهای مورد انتظار در مدرسه یا محل کار با مشکل مواجه شوند. اضطراب، افسردگی یا اختلال کمبود توجه و بیش فعالی در افراد مبتلا به اوتیسم بیشتر دیده میشود.

علائم و نشانه ها

افراد مبتلا به اوتیسم اغلب مشکلاتی در ارتباطات و تعامل اجتماعی و رفتارشان دارند یا علایق محدود یا تکراری دارند. این افراد ممکن است روش های مختلفی برای یادگیری، حرکت یا توجه داشته باشند. توجه به این نکته ضروری است که برخی از افراد بدون اوتیسم نیز ممکن است برخی از این علائم را داشته باشند. برای افراد مبتلا به  اوتیسم این ویژگی ها می تواند زندگی را بسیار چالش برانگیز کند.

تشخیص

تشخیص اوتیسم می تواند دشوار باشد زیرا هیچ آزمایش پزشکی مانند آزمایش خون برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. پزشکان برای تشخیص به رفتار و رشد کودک نگاه می کنند. گاهی اوقات در سن 18 ماهگی یا کمتر قابل تشخیص است. با این حال، در بسیاری از کودکان تا زمانی که خیلی بزرگتر شوند، تشخیص داده نمی‌شود. این تاخیر باعث می‌شود که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است کمک های مورد نیاز خود را در زمان مناسب دریافت نکنند.

درمان

درمان های فعلی برای اوتیسم به دنبال کاهش علائمی هستند که با عملکرد روزانه و کیفیت زندگی تداخل دارند. اوتیسم روی هر فرد تأثیر متفاوتی می گذارد، به این معنی که افراد مبتلا، دارای نقاط قوت و چالش های منحصر به فرد و نیازهای درمانی متفاوتی هستند. برنامه های درمانی معمولاً نظر متخصصان متعددی را در بر می گیرند.

عوامل خطر

عوامل مختلفی شناسایی شده اند که ممکن است کودک را بیشتر به اوتیسم مبتلا کند، از جمله عوامل محیطی، بیولوژیکی و ژنتیکی. اگرچه ما در مورد علل ابتلا اطلاعات کمی داریم، شواهد موجود نشان می دهد که موارد زیر ممکن است کودکان را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم قرار دهد:

• داشتن یک خواهر یا برادر مبتلا به  اوتیسم
• داشتن شرایط ژنتیکی یا کروموزومی خاص، مانند سندرم X شکننده یا اسکلروز توبروس
• شرایط پیچیده در موقع زایمان
• به دنیا آمدن از والدین با سن بالا

اوتیسم چقدر رایج است؟

اوتیسم در تمام گروه های نژادی، قومی و اجتماعی-اقتصادی رخ می دهد. این بیماری در بین پسران بیش از 4 برابر بیشتر از دختران است.

اگر فکر می کنید کودک شما ممکن است اوتیسم داشته باشد یا اگر نگرانی دیگری در مورد نحوه بازی کردن، یادگیری، صحبت کردن یا رفتار کودکتان دارید با پزشک کودک خود تماس بگیرید.

اگر همچنان نگران هستید، از پزشک بخواهید که به متخصصی ارجاع دهد که بتواند ارزیابی عمیق تری از کودک شما انجام دهد. متخصصانی که می توانند ارزیابی عمیق تری انجام دهند و تشخیص دهند عبارتند از

متخصصان رشد اطفال (پزشکانی که آموزش های ویژه ای در زمینه رشد کودکان با نیازهای ویژه دارند)

متخصصان مغز و اعصاب کودک (پزشکانی که روی مغز، ستون فقرات و اعصاب کار می کنند)

روانشناسان یا روانپزشکان کودک (پزشکانی که از ذهن انسان اطلاع دارند)

تحقیقات نشان می دهد که خدمات زودهنگام می تواند رشد ذهنی کودک را تا حد زیادی بهبود بخشد. برای اطمینان از اینکه کودک شما به پتانسیل کامل خود می رسد، دریافت خدمات در اسرع وقت بسیار مهم است.